De dief van de (eigen) portemonnee
Heb jij onlangs ook de uitzending van Zembla gezien? Het ging over ouderenmisbruik dat in allerlei vormen voorkomt. Van fysiek geweld in de huiselijke kring tot het leegtrekken van de bankrekening door middel van phishing.
Ook wordt er nog altijd gebruik gemaakt van een babbeltruc om zich naar binnen lullen en vervolgens met behulp van een handlanger de sieraden en het spaarpotje van een hoogbejaarde te jatten.
In de uitzending van Zembla kwam ook zo een geval van mogelijk ouderenmisbruik aan de orde. Een man deed zijn beklag over het feit dat zijn zus en zwager zijn vader hadden ‘ingepakt’, zijn rekening hadden ‘geplunderd’ met behulp van de pinpas van de oude baas en hem op deze manier als erfgenaam het nakijken gaven.
Iedereen kent vast wel zo’n situatie (en inderdaad niet in de eigen familie, toch?)
In de pers werd de uitzending afgedaan als wel een erg eenzijdige benadering van het probleem. Niet te ontkennen is dat een of meerdere kinderen soms erg enthousiast en makkelijk gebruik maken van de pinpas hun ouders. Wat is er makkelijker in moeilijke tijden even wat geld van de ouders over te laten schrijven ? De ‘gelegenheid maakt de dief’ is dan de eerste gedachte.
Recent moest de rechter oordelen over een geval waar een kind als mantelzorger maandelijks een bedrag (een paar honderd euro) van de rekening van zijn ouders overschreef als vergoeding voor de zorg die hij leverde aan zijn ouders.
De andere kinderen hadden het te druk, hadden wel wat beters te doen en lieten al jarenlang weinig van zich zien of horen behoudens de jaarlijkse kerstkaart. Dit kind echter had zich ontfermd over zijn ouders. Hij regelde de administratie, deed de boodschappen voor ze en bracht ze overal naar toe. Hij liep letterlijk zijn benen uit zijn lijf.
Echter toen de ouders overleden stonden de andere kinderen op de stoep en riepen: ‘’Diefstal! Ouderenmisbruik! Het geld moest terug!’’ Jarenlang uit beeld maar ja, als er wat te halen valt zijn ze er als de kippen of liever gezegd aasgieren bij.
De ouders en hun zoon dachten destijds het zelf namelijk wel te kunnen regelen. Lekker praktisch volkje zijn we toch! De ouders hadden met hun zoon afgesproken dat hij een maandelijks bedrag kreeg, hadden al jaren een en/of rekening met de zoon en dat telebankieren was ook zo lekker handig want met de pincode zou hun zoon alles kunnen regelen en dus ook de betalingen aan zichzelf.
Ondanks het feit dat de zoon geen kwaad in de zin had oordeelde de rechter dat het grootste deel van het geld dat hij had gekregen voor de zorg terug moest in de pot. De rechter ging kort door de bocht, net zoals de ouders en de zoon waren gegaan. Er was niets tussen de ouders en de zoon schriftelijk vastgelegd. De problemen hadden grotendeels voorkomen kunnen worden als het een en ander goed op papier was gezet in een levenstestament. Goedkoop werd duurkoop en de zoon? Die bleek in dit geval een dief van zijn eigen portemonnee.