Eureka!
Daar zaten ze dan, op ruim 1,5 meter afstand van mij. Handen schudden was er niet bij. Ze vertelden dat ze beiden al een relatie achter de rug hadden. Ooit heftig verliefd waren ze elkaar nog heftiger gaan haten. In beide gevallen was er sprake geweest van een vechtscheiding waarvan niet alleen zij, maar ook de kinderen de dupe waren.
Zo zag hij zijn kinderen slechts eens in de twee weken. Meestal ging het contact met zijn ex uitsluitend over de betaling van de kinderalimentatie. Bij de nieuwe vriendin was de situatie niet veel beter.
Nee, dat liefde blind kan maken snapten ze inmiddels wel. Maar de slechte ervaringen hadden wel hun ogen geopend en nu waren ze er allebei van overtuigd: deze relatie zou voor eeuwig zijn. Na enkele jaren vonden ze dan ook dat ze de zaken maar eens goed moesten regelen. Zeker nadat hij positief getest was geweest op corona en er als bij een wonder doorheen was gerold.
Hij had uit zijn echtscheiding een huis overgehouden en een flink bedrag op zijn spaarrekening, afkomstig uit de erfenis van zijn ouders, die wijselijk bij de notaris hadden vastgelegd dat het in ieder geval niet bij de partner, en dus inmiddels ex-partner, terecht zou kunnen komen.
Trouwen gingen ze niet. Ze keken wel beter uit! Deze ezels gingen zich niet nog een keer stoten aan dezelfde steen. Nee, samenwonen was ook goed.
In de wetenschap dat hun liefde misschien wel eeuwig was maar niet hun leven. Had met name mevrouw er op aangedrongen dat als haar geliefde inderdaad het tijdelijke voor het eeuwige zou verwisselen, zij nooit in de problemen zou moeten kunnen komen. Corona had hen op pijnlijke wijze met de neus op de feiten gedrukt. Een goed samenlevingscontract en langstlevende testamenten zijn dan ook de oplossing hadden ze begrepen.
Een langstlevende testament komt er op neer dat alle bezittingen naar de langstlevende gaan en dat het erfdeel, waar de kinderen recht op hebben wordt omgezet in een vordering of simpel gezegd een tegoedbon. Deze tegoedbon kan pas worden ingeleverd en zal in principe pas worden uitbetaald als de langstlevende ook komt te overlijden. Das dan lekker geregeld zou je dan ook denken.
Toen mevrouw vroeg of ze dan volledig vrij was om met het vermogen te doen en te laten wat zij wilde, reageerde mijnheer als door een wesp gestoken. Nee, hij wilde haar wel beschermen maar het bleven wel zijn kinderen. Hij wilde zeker niet dat zijn erfenis volledig aan de neus van de kinderen voorbij zou kunnen gaan. De discussie werd zelfs ongemakkelijk. Radeloos keek men mij aan in de hoop dat ik ze uit de impasse zou halen.
Met een goed testament kan mevrouw de beschikking krijgen over de nalatenschap. De tegoedbon van de kinderen moest niet pas bij het overlijden van de langstlevende worden uitbetaald, maar na 1 jaar na het overlijden van de eerste partner. Waarvan dan zou u zeggen? Heel simpel.
Indien mevrouw een overlijdensrisicoverzekering zou afsluiten op het leven van mijnheer zou bij zijn overlijden haar belastingvrij een bedrag toekomen waar de erfdelen, dus de tegoedbonnen, van kunnen worden uitbetaald. Eureka, de oplossing kwam dus uit een onverwachte hoek. Goed geregeld voor elkaar en voor de kinderen. En mochten ze er over enkele jaren toch anders over denken? Een testament kun je wijzigen zo vaak je wilt.