Het kan raar lopen...
Naar aanleiding van mijn laatste verhaal over het cokesnuivende, stelende kind dat bijna de familie ten gronde richtte, kreeg ik de meest uiteenlopende reacties.
Zo beweerde men dat het überhaupt onmogelijk is een kind te onterven, terwijl een ander het voor onmogelijk hield dat zo’n kind mee erft. Nee, ik had de plank goed misgeslagen vond men.
Ja, dat recht soms geen recht doet aan bij de mensen levende verwachtingen blijkt wel uit de praktijk. Zo moet je als je wilt erven leven of levensvatbaar zijn en niet onwaardig. Dat het soms faliekant mis kan lopen bleek wel uit het verhaal van een jong en gelukkig stel.
Mevrouw was ingetrokken bij meneer in zijn huis en had haar baan opgezegd in afwachting van hun eerste kind. Vooruitlopend op de geboorte had de man het kind al erkend, zodat hij ook juridisch de vader zou zijn. Dat er iets bij de notaris geregeld moest worden hadden ze min of meer wel begrepen, maar dat kwam wel als het kind er eenmaal was. Nee, ze hadden nu ff belangrijkere dingen aan hun hoofd.
Echter, het noodlot sloeg toe. Bij een auto-ongeluk kwam de man om het leven. De vrouw en het ongeboren kind overleefden de crash. Wat bleek, het (pas twee maanden later geboren) kind, bij overlijden van de man, dus nog ongeboren maar levensvatbaar, was enig erfgenaam van de man. De vrouw greep overal naast. Onvoorstelbaar voor velen, maar recht is recht. De afloop was duidelijk anders geweest als er wel op tijd een testament was gemaakt.
Hoe zit het dan met de onwaardigheid waar een trouwe lezer op doelde. Je familie te gronde richten moet toch reden genoeg zijn dat je jezelf buiten spel zet?
Onwaardigheid is geregeld in de wet. Ik zal je de tekst besparen, maar één van de redenen van onwaardigheid is als je onherroepelijk bent veroordeeld voor het ombrengen van de overledene. Ombrengen, tegenwoordig ook wel populair genoemd ‘omleggen’, is toch duidelijk. Niet dan? Ja, maar het gaat om die veroordeling.
Recent werd een man aangehouden omdat hij zijn vrouw om het leven had gebracht. Aangetroffen bij het lijk, met het wapen nog in de hand had meneer ook nog eens toegegeven dat hij de dader was. Nou komt het wel vaker voor dat echtgenoten elkaar naar het leven staan, maar hier was het toch echt wel uit de hand gelopen.
Echter, de rechter vond dat ook, maar constateerde dat de man in een vlaag van verstandsverbijstering had gehandeld en ontoerekeningsvatbaar was. Gevolg: ontslag van rechtsvervolging dus, behoudens TBS geen veroordeling, laat staan onherroepelijk.
Of de vrouw de man tot zijn wanhoopsdaad had gedreven leert ons het verhaal niet. Gevolg was wel dat de man alsnog de enige erfgenaam was van zijn vrouw. Nu er ook geen kinderen waren een hard gelag voor de familie van de vrouw. Maar ja, soms loopt het in het leven raar, raarder dan je wellicht kunt voorstellen, ook daar waar het recht zijn beloop heeft.