In gesprek met… Aad Hogenboom
In onze rubriek ‘’In gesprek met…’’ gaan wij in gesprek met mensen uit de gemeente Kaag en Braassem, mensen met een bijzonder verhaal. Deze keer spraken wij met Aad Hogenboom (69), ook wel bekend als de zwanenfluisteraar van Roelofarendsveen. We spraken met hem over zijn fotocamera, zijn liefde voor zwanen en over ‘’meneer P’’.
‘’Ik sta niet graag in de belangstelling’’, begint Aad. Zo stond hij eerder met zijn zwanen twee pagina’s groot in het Leidsch Dagblad. ‘’Ik weet nog wel, toen ging ik naar de supermarkt en werd ik een aantal keer aangesproken. Dat laat ik dan maar even over me heen komen. Maar, als ik het niet leuk zou vinden, dan had je hier niet gezeten’’, stelt hij gerust.
‘’Ja, ik heb ‘m weer!’’
Dat Aad, die een graag met zijn fotocamera op stap gaat om foto’s te maken van zijn zwanen of zonsopgangen, een bekende is in Roelofarendsveen, weet hij zelf ook. ‘’Zo was ik een keer mijn fotocamera verloren, het hele dorp was op de hoogte.’’ Bij het voeren van de zwanen was deze waarschijnlijk uit zijn fietstas gevallen, en toen hij even later een foto wilde maken, kwam er lichte paniek. ‘’Er werd gelukkig meteen een berichtje geplaatst op de Facebookpagina Kaag en Braassem nieuws, en binnen een aantal uren kreeg ik het verlossende berichtje dat mijn camera gevonden was.’’ Een paar dagen later met de bloemencorso kreeg hij een hoop reacties. ‘’’’Hebbie ‘m weer?’’’’ ‘’Ja, ik heb ‘m weer!’’ riep ik luidkeels met de handen aan m’n mond naar iedereen terug.’’
Aad is een Veender in hart en nieren en loopt inmiddels tegen de 70 aan. ‘’Ik woon al mijn hele leven in Roelofarendsveen.’’ Hij groeide op met zes broers en drie zussen en werkte 24 jaar bij de Nederlandse boekenclub bij de veiling. ‘’In 1986 werd de boekenclub waar ik werkte opgedoekt, en ben ik de bouw ingegaan.’’ En dat was wennen. ‘’Heel ander werk, zwaar, vroeg. Uiteindelijk heb ik wel mijn draai gevonden.
De zwanenfluisteraar
Waar Aad onder andere bekend om staat, is zijn liefde voor zwanen. Hoe die is ontstaan? ‘’Die is er altijd al geweest. Ik kan het niet uitleggen, ik heb er iets mee.’’ Met zijn fotocamera volgt hij verschillende paren in Roelofarendsveen. ‘’Ik wil natuurlijk zo dichtbij mogelijk komen voor de mooiste foto.’’ Maar ook bij hem gaat dat wel eens mis. ‘’Het mannetje kwam met een noodgang naar me toe en toen kreeg ik toch een dreun met die vleugels, daar heb ik wel een paar dagen last van gehad. Later ging hij op zoek naar het vrouwtje, en vond ze op een eilandje in de polder. ‘’Een schitterende plek.’’ Het mooiste was voor Aad het moment dat ‘pa’ er niet bij was, de jongen voor het eerst het water op gingen. ‘’Ik ging er met een bootje heen en hoopte dat te mogen aanschouwen.’’ En dat lukte. ‘’Dat is echt een soort missie. Een prachtig gezicht. Ik floot naar ze en toen kwamen ze allemaal mijn kant op, ze aten gewoon uit mijn handen.’’
Mensen staan soms wel eens te kijken van huh, wat is dat nou? Gisteren bij het slootje bij de Vomar, ik fluit en ze komen zo mijn kant op. Je bouwt echt een band op met ze. Veel mensen in het dorp zijn het wel gewend. Sommigen worden ook wel eens gek van al die foto’s van mij en mijn zwanen op Facebook, dan is het: ‘’Hebbie hem weer met zijn zwanen’’. Maar er zijn ook veel mensen die zeggen, ‘’lekker doorgaan hoor, Aad!’’.
Meneer P op visite
Echter valt het de mensen wel op dat ze minder foto’s van Aad zien dan voorheen. ‘’Dat komt door mijn ziekte. Ik heb meneer P op visite, en die gaat de deur niet meer uit vertel ik dan.’’ Meneer P? ‘’Meneer P van de bibbers’’, gaat hij verder. ‘’Vaak schrikken mensen dan als ik dat vertel.’’ Het blijft even stil. ‘’Het is niet anders, maar het is wel heel vervelend.’’ Het begon drie jaar geleden. ‘’Ik zei tegen mijn buurvrouw van het naturistenstrand, toen mijn hand trilde bij het maken van een foto, misschien heb ik wel Parkinson. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Toen heb ik wel even een traantje gelaten. Die tranen komen sowieso makkelijker sinds drie jaar. De emoties lijken veel makkelijker te komen. Je moet alles alleen verwerken.’’ Waar hij eerst kilometers kon lopen en fietsen, merkt hij dat dat steeds minder wordt. ‘’Het is een k*t ziekte.’’ Toch zien veel mensen het niet aan hem. ‘’Ik zit best wel eens te denken over hoe de toekomst gaat verlopen. Maar dat moet je niet doen. Ik hoop dat ik voorlopig kan blijven fietsen en wandelen, en mijn foto’s kan blijven maken.’’
Ook de foto’s van Aad volgen? Deze zijn vaak te zien bij het weer, op zijn Facebookpagina en de Facebookpagina Kaag en Braassem op z’n mooist.