Heeft alleen de jeugd de toekomst?
U hebt het vast gelezen. Het stond onlangs met grote koppen in de krant. Ouderen slaan hun slag op datingsites! Onder het mom 'alleen is maar alleen' of 'nooit geschoten, altijd mis', begeven steeds meer ouderen zich op het vrijerspad via een datingsite.
Niks mis mee, zou ik zeggen. Pas wel op. De één vindt er zonder meer de liefde van zijn of haar leven en krijgt een relatie, terwijl de ander wordt besodemieterd en voor kapitalen wordt opgelicht door die te mooie schone uit het Oostblok, die een zwak heeft voor rijpere mannen en een nog groter zwak voor hun geld.
Maar ieder zijn ding en zeg nou zelf, van achter de geraniums zitten, wordt je sowieso niet vrolijk. En om nou de kroeg in te duiken op zoek naar de ware is wel heel 1970. Tot slot, iemand 'liken' op het internet gaat je makkelijker af dan iemand aan te spreken aan de bar en te vragen hoe laat het is. Nee, je geluk is tegenwoordig een paar muisklikken van je verwijderd. Ook internetdates leiden regelmatig tot een serieuze relatie.
Onlangs trof ik een stel op kantoor. Hij weduwnaar met drie kinderen en zij weduwe met één kind. Ze gingen samenwonen. Na 2 jaar daten waren ze klaar voor de volgende stap op hun liefdespad. Zij had inmiddels haar woning met veel winst verkocht en was ingetrokken bij hem. Trouwen lag voor beiden emotioneel wat moeilijk maar samenwonen was geen probleem. Dus om alles toch goed te regelen naar de notaris gesneld om een samenlevingscontract en testamenten op te stellen. De man was al wat ouder en ze vonden niet dat bij zijn overlijden mevrouw op de schopstoel moest komen te zitten.
Sinds 2003 is het voor samenlevers heel makkelijk een langstlevende-regeling te treffen net zoals dat voor getrouwde stelletjes wordt gedaan. Alles naar de langstlevende, de kinderen krijgen pas wat als de langstlevende dood gaat of zijn of haar heil gaat zoeken in een verpleeghuis enz.
Dus dat wilden ze ook maar dan wel zo dat de kinderen ook aan de beurt zouden komen niet alleen bij het overlijden van de vriendin, maar ook als zij het huis zou verlaten. Geen enkel probleem. Zo kon zij blijven wonen eventueel tot aan haar dood en het huis zou naar de kinderen gaan.
Echter, toen ik vroeg wat er bij het overlijden van zijn eerste vrouw was geregeld, werd het stil, ijzig stil.
Wat ik nou toch precies bedoelde? Toen zijn vrouw overleed was er een testament. Iets van een vruchtgebruik ofzo?
Zo’n blauw of groen langwerpig ding, in een bruine enveloppe. Was toch goed, had hij in ieder geval van de notaris begrepen en de kinderen hadden toch afstand gedaan?
Toen ik doorvroeg en in het kadaster keek, bleek dat het huis nog steeds op naam stond van de man en zijn overleden echtgenote.
De kinderen bleken alleen maar een volmacht te hebben getekend waarbij zij vader zouden machtigen de boel te regelen. Maar vader had niks geregeld. En wat bleek, bij het overlijden van zijn eerste vrouw hadden de kinderen recht op het moederlijk erfdeel. Een erfdeel dat echter nooit was vastgesteld en altijd opeisbaar zou worden bij het overlijden van pa.
En pa - hoe fit hij ook nog mag zijn - zou hoog of laag kunnen springen maar daar kan hij niets aan doen. Zo’n erfdeel blijft opeisbaar ook als er niets is geregeld en er vele jaren verstreken zijn.
De oplossing is alsnog de boel regelen en ook aanvullende afspraken met de kinderen maken. Nu maar hopen dat die mee willen werken. Zo niet, dan kan de prille liefde weleens in de kiem worden gesmoord.
Advies: laat je na overlijden goed informeren door de notaris en regel je zaken voor nu en in de toekomst, want niet alleen de jeugd heeft de toekomst maar ook U!